Συχνά, ακριβώς επειδή αυτού του είδους η υπερβολική ανάλυση των δεδομένων του νου μας, δεν είναι το αίτημα μιας υγιούς διαδικασίας, αλλά περισσότερο μιας ψυχικής κατάστασης που “τελεί εν ασθενεία”, έτσι ώστε το αίτημα της επίλυσης ενός προβλήματος, όχι μόνο δεν επιτυγχάνεται, αλλά αντίθετα το προς επίλυση πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο!
Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από έντονο άγχος. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.
Η υπερβολική σκέψη μπορεί να καταστρέψει, επίσης την συναισθηματική μας κατάσταση.
Η ικανότητά μας να εξερευνούμε τις δικές μας σκέψεις και να αναλύουμε τα δεδομένα της εσωτερικής πραγματικότητας (ερμηνείες γεγονότων – σκέψεις – συναισθήματα) της δικής μας αλλά και των ανθρώπων που εμπλέκονται στην “αγορά” είναι πολύ σημαντική, γιατί μας βοηθάει να συνδέουμε διαφορετικά μεταξύ τους ερεθίσματα (μέσα και έξω απο τον μικρόκοσμο του εαυτού μας). Συχνά, βέβαια, η ενασχόλησή μας με τις ίδιες μας τις σκέψεις γίνεται αυτοσκοπός, και παύει να αποτελεί μέσο για την βελτίωση των αποδόσεων μας. Σ’αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρησιμοποιούμε την παραπάνω ικανότητά μας –δηλ. του να κάνουμε συνδέσεις- για να διευκολύνουμε τις συναλλαγές μας, αλλά περισσότερο για να τις περιπλέξουμε.
Αν και η αρχική πρόθεση των περισσότερων ανθρώπων -μέσα από την «ανάλυση» των καταστάσεων- είναι να μπορούν να κατανοούν καλύτερα τα κίνητρα των άλλων, να συνδέουν σκέψεις με συναισθήματα, να ερμηνεύουν και να δίνουν νόημα σε καταστάσεις ,πολύ συχνά καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε ατελείωτους εσωτερικούς «μονολόγους», εξαντλώντας την σκέψη μας και τη δημιουργικότητά μας σε υποθέσεις για το τι μπορεί να συμβεί στην μια ή την άλλη περίπτωση (ΜΟΝΟΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΥΦΛΩΣΗ!)
Στην προσπάθειά μας να ελέγξουμε το παρελθόν, και το παρόν -αλλά ιδιαίτερα το μέλλον – με το να ανησυχούμε για τις προθέσεις, τις σκέψεις, ή τις ενέργειες των αγορών, στην πραγματικότητα καταφέρνουμε να προδιαγράψουμε, προκαλώντας αυτό που φοβόμαστε ότι θα μας συμβεί, αφού συνήθως η «υπερ-ανάλυση» δεν στηρίζεται σε ρεαλιστικές σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα.
Αντίθετα, ενισχύει τις αρνητικές σκέψεις, τους φόβους, τον θυμό και τα αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας, τα οποία, με τη σειρά τους, σχεδόν πάντα γεννούν και τρέφουν την «υπερ-ανάλυση».Είναι σίγουρο ότι η ελλιπής αυτο-εκτίμηση, οτι τα βιώματα του παρελθόντος που βιώθηκαν σαν απειλές(αποτυχημένες συναλλαγές) είναι ενα σύστημα “τροφοδοσίας” για τον μηχανισμό της υπερ-ανάλυσης.
Για να σταματήσουμε να τρέφουμε και να διογκώνουμε τον παραπάνω «φαύλο κύκλο», θα ήταν χρήσιμο:
1) Να ρωτήσουμε τον εαυτό μας πότε ήταν η τελευταία φορά που η συνήθεια της «υπερανάλυσης» μας βοήθησε πραγματικά να αντιμετωπίσουμε “σωστά την αγορά”
2) Να αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε πόσο ρεαλιστικές είναι οι σκέψεις και οι απόψεις που έχουμε για τον εαυτό μας(αυτογνωσία).
3) Να δοκιμάσουμε να ενεργούμε αντί να αναλωνόμαστε σε ατέρμονες σκέψεις(η υπερανάλυση οδηγεί συνήθως σε υποσυναλλαγές)
4) Να υπενθυμίζουμε συνεχώς στον εαυτό μας ότι ο στόχος μας δεν είναι να «αναμασούμε» και να αναπαράγουμε παθητικά τις ιδιες σκέψεις.
ΑΚΡΙΒΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ.
